พระราชวิสุทธิมุนี หรือ พระอาจารย์เยื้อน ขันติพโล เข้าสู่เพศบรรพชิตตั้งแต่อายุ 20 ปี ที่วัดบูรพาราม จ. สุรินทร์ หลังจากนั้นจึงไปปฏิบัติธรรมอยู่กับหลวงตา มหาบัว ญาณสัมปันโณ ที่วัดป่าบ้านตาด ด้วยดวงจิตอันมุ่งมั่นที่จะศึกษาธรรมมะเพื่อธำรงพระศาสนาต่อไป ในปี 2518 เกิดเหตุการณ์รบพุ่งที่ตะเข็บชายแดนไทย กัมพูชา ด้านจังหวัดสุรินทร์ เขมรแดงเข่นฆ่าผู้คนล้มตายราวใบไม้ร่วง ทหารและชาวบ้านขาดที่ยึดเหนี่ยวทางใจ ค่ายสุรนารีจึงทูลขอพระภิกษุจากสมเด็จพระสังฆราชให้มาประจำค่ายทหารที่ชายแดนในโครงการ พระสงฆ์นำการทหารเพื่อความมั่นคง พระอาจารย์เยื้อนได้รับนิมนต์มายังสมรภูมิรบแห่งนี้ บนแผ่นดินอันร้อนระอุด้วยไฟสงคราม ภิกษุรูปนี้ใช้หลักเมตตาธรรม คำสอนแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของผู้คนยามทุกข์ยาก จนกระทั่งสงครามสงบลง พระอาจารย์เยื้อนจึงออกเดินทางธุดงค์ต่อไป ปี 2532 พระอาจารย์ได้กลับมาที่บ้านจรัสอีกครั้ง และพบว่าที่นี่มีความอุดมสมบูรณ์ เงียบสงบ เหมาะกับการวิปัสนากรรมฐาน ในขณะนั้นก็มีชาวบ้านและนายทุนบางกลุ่มที่เข้ามาบุกรุกตัดไม้มีค่าหลายชนิดรวมไปถึงการล่าสัตว์ป่าที่มีอยู่มากทำให้พระอาจารย์เกิดความสังเวชใจ ต้องการที่จะให้ชาวบ้านเกรงกลัวต่อบาปและมีจิตสำนึกที่ดีต่อสิ่งแวดล้อม ซึ่งถือเป็นกิจที่สงฆ์พึงปฏิบัติอย่างหนึ่งอันเป็นการไม่เพิกเฉยละเลยต่อธรรมชาติและสังคมโลก ท่านจึงตัดสินใจพำนักอยู่ที่นี่ และสร้างสถานปฏิบัติธรรมวัดเขาศาลาอตุลฐานะจาโรขึ้น บนพื้นที่ป่าเกือบ 2 หมื่นไร่ที่ส่วนใหญ่ถูกตัดโค่น ถูกกำหนดให้เป็นพื้นที่พุทธอุทยาน ท่านได้เร่งซ่อมแซมปลูกป่าจนฟื้นคืนกลับอุดมสมบูรณ์ และใช้วิถีกุศโลบายแห่งธรรมป้องกันดูแลป่า ผนึกกำลังกับเจ้าหน้าที่เฝ้าระวังรักษามรดกป่าของแผ่นดิน ด้วยเหตุนี้กลุ่มขบวนการค้าไม้มีค่าผู้ละโมบ จึงหาเหตุใส่ร้ายทำลายชื่อเสียงกล่าวหาว่าท่านต้องการยึดผืนป่านี้ไว้เพื่อประโยชน์ส่วนตนและพวกพ้อง จึงรวมตัวกันขับไล่ออกจากพื้นที่ ลอบยิง ทำร้ายหมายเอาชีวิต วางเพลิง วางยาพิษสารพัดวิธี แต่ด้วยจิตที่แน่วแน่ในโลกธรรม ท่านจึงรอดพ้นจากหมู่มารทั้งปวงและยืนหยัดอยู่ในวัตรปฏิบัติปฎิปทาอันเคร่งครัด
แสดงเพิ่ม
